با توجه به گسترش بیش از پیش درمان ایمپلنت، و به دنبال آن گسترش شیوع مشکلات و بیماری های اطراف ایمپلنت ازجمله پری ایمپلنتایتیس؛ به نظر می رسد مشکل اصلی اینجاست که ما به دانسته های خود ایمان نداریم و از آنها در کار خود استفاده نمی کنیم. در واقع درگیر درسهایی هستیم که نیاموختیم. و همین موضوع ما و بیماران را در طی درمان وپس از آن به چالش خواهد کشید.
احتمالا همه کلینیسین هایی که در درمان ایمپلنت مشغول هستند به اهمیت بافت نرم اطراف ایمپلنت آگاه هستند اما چه میزان از درمانهایی که انجام داده ایم را با معاینه دقیق و اصلاح بافت نرم آغاز کرده ایم. آنهم در جامعه ای که بسیاری از افراد آن به نداشتن ضخامت لثه کافی (جدای موضوع عرض لثه چسبنده و یا کراتینیزه) دچار هستند.
البته این موضوع نه تنها در اطراف ایمپلنت بلکه در کنار دندان نیز بسیار اهمیت دارد؛ به ویژه هنگامی که قصد مداخلات درمانی همچون درمان های رستوارتیو و یا ارتودنسی را برای بیمار داشته باشیم. که اگر پیش از درمان های ذکر شده ضخامت لثه اصلاح نگردد بی تردید در ادامه درمان، بیمار به مشکلات دیگری مبتلا خواهد شد که درمانهایی پرهزینه تر، با دوره درمانی طولانی تر و احتمالا با نتیجه درمانی ضعیف تری روبرو خواهد شد.
اما بطور ویژه آنچه در پری ایمپلنتایتیس به عنوان عوامل اصلی در ایجاد و گسترش آن ثابت شده است: نداشتن دوره های مراجعه (ریکال) منظم، سابقه بیماری پریودنتیت و پلاک باکتریال یا همان کنترل پلاک نامناسب است. هرچند عواملی همچون سیگار کشیدن، دیابت، ژنتیک، نیروهای بایومکانیک و... نیز در آن موثر هستند.
اما یک قدم پیش از آن: شاید در ذهن ها پری ایمپلنت موکوزایتیس همانند جینجیوایتیس باشد؛ اما پری ایمپلنت موکوزایتیس رفتاری مشابه جینجیوایتیس ندارد و گاه فقط با مراقبت های بیمار به حالت سلامت بر نمی گردد. پری ایمپلنت موکوزایتیس را باید جدی گرفت و توجه ویژه نمود چرا که براحتی تبدیل به پری ایمپلنتایتیس می شود و با چالش سختی برای جبران و اصلاح مشکل بوجود آمده روبرو خواهیم شد.
انتخاب بیمار از مهمترین عوامل در موفقیت ویا شکست درمان محسوب می شود پس باید به اندازه کافی در آن دقت کرد.
بیماران شایسته دریافت بهترین درمان هستند پس ماهم به این مهم اهتمام ورزیم و بیمار را درمان کنیم نه بیماری را.
دکتر مهدی کدخدازاده
استاد گروه پریودانتیکس
دانشکده دندان پزشکی شهید بهشتی
