با توجه به گسترش بیش از پیش درمان ایمپلنت، و به دنبال آن گسترش شیوع مشکلات و بیماری های اطراف ایمپلنت ازجمله پری ایمپلنتایتیس؛ به نظر می رسد مشکل اصلی اینجاست که ما به دانسته های خود ایمان نداریم و از آنها در کار خود استفاده نمی کنیم. در واقع درگیر درسهایی هستیم که نیاموختیم. و همین موضوع ما و بیماران را در طی درمان وپس از آن به چالش خواهد کشید.

احتمالا همه کلینیسین هایی که در درمان ایمپلنت مشغول هستند به اهمیت بافت نرم اطراف ایمپلنت آگاه هستند اما چه میزان از درمانهایی که انجام داده ایم را با معاینه دقیق و اصلاح بافت نرم آغاز کرده ایم. آنهم در جامعه ای که بسیاری از افراد آن به نداشتن ضخامت لثه کافی (جدای موضوع عرض لثه چسبنده و یا کراتینیزه) دچار هستند.

البته این موضوع نه تنها در اطراف ایمپلنت بلکه در کنار دندان نیز بسیار اهمیت دارد؛ به ویژه هنگامی که قصد مداخلات درمانی همچون درمان های رستوارتیو و یا ارتودنسی را برای بیمار داشته باشیم. که اگر پیش از درمان های ذکر شده ضخامت لثه اصلاح نگردد بی تردید در ادامه درمان،  بیمار به مشکلات دیگری مبتلا خواهد شد که درمانهایی پرهزینه تر، با دوره درمانی طولانی تر و احتمالا با نتیجه درمانی ضعیف تری روبرو خواهد شد.

اما بطور ویژه آنچه در پری ایمپلنتایتیس به عنوان عوامل اصلی در ایجاد و گسترش آن ثابت شده است: نداشتن دوره های مراجعه (ریکال) منظم، سابقه بیماری پریودنتیت و پلاک باکتریال یا همان کنترل پلاک نامناسب است. هرچند عواملی همچون سیگار کشیدن، دیابت، ژنتیک، نیروهای بایومکانیک و... نیز در آن موثر هستند.

اما یک قدم پیش از آن: شاید در ذهن ها پری ایمپلنت موکوزایتیس همانند جینجیوایتیس باشد؛ اما  پری ایمپلنت موکوزایتیس رفتاری مشابه جینجیوایتیس ندارد و گاه فقط با مراقبت های بیمار  به حالت سلامت بر نمی گردد. پری ایمپلنت موکوزایتیس را باید جدی گرفت و توجه ویژه نمود چرا که براحتی تبدیل به پری ایمپلنتایتیس می شود و با چالش  سختی برای جبران و اصلاح مشکل بوجود آمده روبرو خواهیم شد.
 انتخاب بیمار از مهمترین عوامل در موفقیت ویا شکست درمان محسوب می شود پس باید به اندازه کافی در آن دقت کرد.

بیماران شایسته دریافت بهترین درمان هستند پس ماهم به این مهم اهتمام ورزیم و بیمار را درمان کنیم نه بیماری را.

دکتر مهدی کدخدازاده
استاد گروه پریودانتیکس
دانشکده دندان پزشکی شهید بهشتی

التهاب اطراف ایمپلنت یک بیماری جدی پس از درمان ایمپلنت است، که هر دو بافت سخت و نرم اطراف ایمپلنت را تحت تاثیر قرار می دهد. با توجه به شیوع این بیماری تا میزان ۵۶ درصد، پری ایمپلنتایتیس می تواند به از دست دادن ایمپلنت بدون پیشگیری و درمان چند جانبه منجر شود.

چک آپهای خاص و مداوم با ارزیابی و حذف عوامل خطر (به عنوان مثال: سیگار کشیدن، بیماری های سیستمیک و پریودنتیت) اقدامات احتیاطی موثری در مقابله با پری ایمپلنتایتیس می باشند.

جراحی لثه (که با نام جراحی پریودنتال نیز شناخته می‌شود) انواع مختلفی از فرآیندهای پیشرفته جراحی پلاستیک را در بر می‌گیرد. این تکنیک‌ها شامل ترمیم و بازسازی بافت‌های نرم (لثه) و سخت (استخوان) و جایگزینی دندان از دست رفته با ایمپلنت‌ دندانی می‌باشد. اغلب انواع جراحی لثه تحت بی‌حسی موضعی (بی‌حسی بافت لثه و استخوان) انجام می‌شود، گاهاً از داروهای آرام‌بخش و ضد اضطراب خوراکی یا تزریق آرامبخش‌های درون رگی که بیمار حین جراحی هوشیار (خواب و بیدار) است، نیز استفاده می‌شود. 

در صورتی که در اثر بیماری لثه به استخوان آسیب وارد شود، با تکنیک جراحی پیوند استخوان، بافت‌ استخوان پیوندی برای جایگزینی بخش آسیب‌دیده استخوان استفاده می‌شود.

تکه‌های کوچک استخوان (یا از استخوان خود فرد، یا از بانک اهداء استخوان و یا استخوان مصنوعی) در محلی که استخوان تحلیل رفته بود، قرار می‌گیرد. این پیوندها به‌عنوان پایه‌ای برای رشد مجدد استخوان و بازیابی استحکام دندان بکار می‌رود. 

در آیینه به لثه‌های خود نگاه کنید؛ لثه‌های سالم صورتی رنگ و محکم هستند، در این حالت استخوان محکم است و به خوبی دندان را نگه می‌دارد. اما اگر هنگام مسواک زدن و نخ دندان کشیدن لثه خونریزی می‌کند، قرمز و ملتهب است، از روی دندان کنار رفته است یا دندان‌ها لق شده است، باید برای معاینه به دندانپزشک مراجعه کنید تا در صورت لزوم جراحی لثه انجام شود.

اگر می‌خواهید تا پایان عمر از نعمت داشتن دندان‌های طبیعی خودتان برخوردار باشید، درمان بیماری لثه را پشت گوش نیاندازید.